Hoe ging het op school?
Ik zal dit heel beknopt beschrijven: "Ik heb alles verknoeid!" Na het derde middelbaar besloot ik om mijn jaar opnieuw te doen. Nadien ben ik doorgegaan naar het vierde middelbaar. En op het einde van het schooljaar kreeg ik een C-attest en moest ik wel blijven zitten. Dus deed ik mijn jaar opnieuw in het vierde. In de wetenschapsrichting. Maar dat was ook niet succesvol. Tot slot had ik de keuze om door te gaan naar het vijfde in een totaal andere studierichting, of om nog eens mijn jaar over te doen.
Het feit dat alles verkeerd uitliep op school heeft veel te maken met mijn attitude. Doordat ik geen goede cijfers haalde op mijn toetsen en taken. En mijn afspraken niet kon navolgen. Zorgde ik daardoor heel wat problemen bij de leerkrachten.Daarbij was er een spanning tussen mij en mijn klasgenoten. Voor groepswerken kon ik mijn afspraak niet navolgen en mijn taken kon ik ook niet degelijk volbrengen. Ik heb erdoor velen heel fel gekwetst.
Vorig jaar in het derde trimester kwam ik in aanraking met de examencommissie. Dit gebeurde vlak voor de examenperiode. Eens ik erover heb gesproken met mijn ouders, legde ze mij een voorwaarde op. Namelijk, om deel te nemen aan de examencommissie moest ik mijn examens goed afleggen. Wat ook het resultaat zou zijn, was ik ervan overtuigd dat mijn ouders het toch zouden accepteren dat ik participeerde aan de EC. Dus veegde ik mijn voeten aan de examens...Dit was mijn allerslechtste daad EVER!!! Natuurlijk kreeg ik geen steun kreeg van mijn ouders.
Vervolgens bedacht ik een reden opdat ze mij gewoon lieten doen wat ik wilde. Ik wilde al vanaf de eerste keer dat ik bleef zitten arts worden, dus creëerde ik vanuit die droom de Dip-challenge. Mijn plan was om voor het toelatingsexamen arts en tandarts te slagen. Zodat, als ik zou slagen, ik met behulp van de examencommissie mijn diploma voor 31 december 2016 kon behalen. En zo het resultaat van mijn geslaagde toelatingsexamen onbeperkt geldig bleef in de tijd. In september 2018 zou ik dan mijn opleiding geneeskunde starten aan de universiteit. Dit was volgens planning ook haalbaar met de examencommissie. Mijn plannetje was zeer goed uitgestippeld. Voor mijn ouders klonk het geweldig in hun oren.
Voor anderen bleek het onmogelijk.
Deze uitdaging nam ik zeer serieus op. Ik vroeg zelfs om advies van een geneeskundestudent. Hoewel ik haar niet kende en zij mij ook niet, kreeg ik van haar heel veel bijstand. Zij zelf had haar moeilijkheden met het toelatingsexamen. Ze deelde die ervaringen, sprak mij moed in. En daardoor was ik zeer positief ingesteld, en geloofde ik erin te slagen. Het ging vooral om leerstof dat ik nooit eerder heb gezien. Het was noodzakelijk dat ik van iemand bijles kreeg als extra hulp. Die extra hulp kreeg ik. Gelijktijdig bestraalde mijn bijlesleerkracht mij ook met zijn negatieve straling. Twee krachten werkte elkaar tegen, want ik bleef met die positieve ingesteldheid hard werken.
Ik heb het heel druk gehad met studeren. Voor een examen heb ik nog nooit zo hard geleerd! Uiteindelijk heb ik het te druk gehad en focuste ik me niet meer op de productiviteit van het harde werk. En dit kan je afleiden van mijn resultaat:
Nadien deden mijn ouders niet meer zo moeilijk als in het begin. Mijn plan was zo stevig in hun hoofd gepland, dat zelfs mijn slechte resultaat niets meer betekende. Van hen kreeg ik de toestemming om mijn diploma op die manier te behalen.
'This was God's doing, because I couldn't reach their minds.'
Is de examencommissie voor mij een wijze optie geweest? Toen? Waarschijnlijk niet, maar nu wel. Met de tijd die ik nu over heb dankzij de EC, geeft het me de kans om mijn in alles wat op mijn prioriteitenlijst staat te verdiepen. En te analyseren wat er misging in de voorbij jaren. En daaruit zien wat ik vervolgens kan doen om een goede (studie)houding te verkrijgen.
Ooit zei een verstandige "De mens zal elke dag moeten vechten tegen zijn eigen natuur." Het is wel iets dat ik moeilijk zal ervaren, ik moet continu baas zijn van mijn oude gewoontes. Want die kunnen op elk moment opduiken.
Ik wil mijn geschiedenis niet weer herhalen, ik ben al goed op weg.
'2017' here I come!!
Het feit dat alles verkeerd uitliep op school heeft veel te maken met mijn attitude. Doordat ik geen goede cijfers haalde op mijn toetsen en taken. En mijn afspraken niet kon navolgen. Zorgde ik daardoor heel wat problemen bij de leerkrachten.Daarbij was er een spanning tussen mij en mijn klasgenoten. Voor groepswerken kon ik mijn afspraak niet navolgen en mijn taken kon ik ook niet degelijk volbrengen. Ik heb erdoor velen heel fel gekwetst.
Vorig jaar in het derde trimester kwam ik in aanraking met de examencommissie. Dit gebeurde vlak voor de examenperiode. Eens ik erover heb gesproken met mijn ouders, legde ze mij een voorwaarde op. Namelijk, om deel te nemen aan de examencommissie moest ik mijn examens goed afleggen. Wat ook het resultaat zou zijn, was ik ervan overtuigd dat mijn ouders het toch zouden accepteren dat ik participeerde aan de EC. Dus veegde ik mijn voeten aan de examens...Dit was mijn allerslechtste daad EVER!!! Natuurlijk kreeg ik geen steun kreeg van mijn ouders.
Vervolgens bedacht ik een reden opdat ze mij gewoon lieten doen wat ik wilde. Ik wilde al vanaf de eerste keer dat ik bleef zitten arts worden, dus creëerde ik vanuit die droom de Dip-challenge. Mijn plan was om voor het toelatingsexamen arts en tandarts te slagen. Zodat, als ik zou slagen, ik met behulp van de examencommissie mijn diploma voor 31 december 2016 kon behalen. En zo het resultaat van mijn geslaagde toelatingsexamen onbeperkt geldig bleef in de tijd. In september 2018 zou ik dan mijn opleiding geneeskunde starten aan de universiteit. Dit was volgens planning ook haalbaar met de examencommissie. Mijn plannetje was zeer goed uitgestippeld. Voor mijn ouders klonk het geweldig in hun oren.
Voor anderen bleek het onmogelijk.
Deze uitdaging nam ik zeer serieus op. Ik vroeg zelfs om advies van een geneeskundestudent. Hoewel ik haar niet kende en zij mij ook niet, kreeg ik van haar heel veel bijstand. Zij zelf had haar moeilijkheden met het toelatingsexamen. Ze deelde die ervaringen, sprak mij moed in. En daardoor was ik zeer positief ingesteld, en geloofde ik erin te slagen. Het ging vooral om leerstof dat ik nooit eerder heb gezien. Het was noodzakelijk dat ik van iemand bijles kreeg als extra hulp. Die extra hulp kreeg ik. Gelijktijdig bestraalde mijn bijlesleerkracht mij ook met zijn negatieve straling. Twee krachten werkte elkaar tegen, want ik bleef met die positieve ingesteldheid hard werken.
Ik heb het heel druk gehad met studeren. Voor een examen heb ik nog nooit zo hard geleerd! Uiteindelijk heb ik het te druk gehad en focuste ik me niet meer op de productiviteit van het harde werk. En dit kan je afleiden van mijn resultaat:
Nadien deden mijn ouders niet meer zo moeilijk als in het begin. Mijn plan was zo stevig in hun hoofd gepland, dat zelfs mijn slechte resultaat niets meer betekende. Van hen kreeg ik de toestemming om mijn diploma op die manier te behalen.
'This was God's doing, because I couldn't reach their minds.'
Is de examencommissie voor mij een wijze optie geweest? Toen? Waarschijnlijk niet, maar nu wel. Met de tijd die ik nu over heb dankzij de EC, geeft het me de kans om mijn in alles wat op mijn prioriteitenlijst staat te verdiepen. En te analyseren wat er misging in de voorbij jaren. En daaruit zien wat ik vervolgens kan doen om een goede (studie)houding te verkrijgen.
Ooit zei een verstandige "De mens zal elke dag moeten vechten tegen zijn eigen natuur." Het is wel iets dat ik moeilijk zal ervaren, ik moet continu baas zijn van mijn oude gewoontes. Want die kunnen op elk moment opduiken.
Ik wil mijn geschiedenis niet weer herhalen, ik ben al goed op weg.
'2017' here I come!!
Reacties
Een reactie posten